Myśli moim językiem

Jak tu wznieść się kiedy brak skrzydeł?
Gdy się nie ma wiary, by latać.
Czy kiedykolwiek udało Ci się unosić
ponad to wszystko kiedy podcięto skrzydła?
Ile jeszcze trzeba, by szczęście w locie złapać?
To wszystko stało się inne,
jakby cały świat ogarnął mrok.

Gdzie jesteś?
Szukam Cię od mych narodzin,
ale ta droga prowadzi mnie donikąd,
którędy mam podążać, by się z Tobą spotkać.

Gdzie jesteś idealna?
Nieustannie gdzieś umyka mi Twój trop,
nie potrafię odszukać
źródła czystej miłości.

Czy nie widzisz, że płonę?
Nie z radości, ani szczęścia,
lecz z bólu i cierpienia,
serce me krzyczy, szlocha, płacze.

Wspomnienia często mnie nachodzą
tym większa ogarnia mnie męka,
bo miłość duszę mi rozdarła,
ta miłość, która jest niby taka piękna.

Moje oczy pragną ujrzeć Twe oblicze,
bo tylko one tak naprawdę Cię kochają,
ciągle tęsknią i łzy wylewają,
gdyż byłaś i nadal jesteś dla mnie wszystkim.

Zachód słońca nie jest już taki sam, lecz myślę,
że wróci ten wspaniały czas i miłość znów zawita w nas.

Spełniaj swe marzenia,
podążaj własną drogą,
patrz na świat, jak na ukochaną osobę.
Bądź sobą, ale szanuj ludzi, szanuj ich zdanie.
Zdobywaj, odkrywaj, tylko nie po trupach do celu.
Wykorzystaj ten czas, który jeszcze masz na tym świecie,
ale z rozsądkiem, nie krzywdząc przy tym innych.

Te gwiazdy niesamowicie przypominają mi Ciebie
lśniące niczym drogie kamienie.
Siedzę i spoglądam w niebo
widzę Ciebie pośród gwiazd, tych cudownych gwiazd,
błyszczą, jak Twe oczy, których nie da się w stanie zapomnieć.

Firmament przyozdobiony gwiazdami na kształt Ciebie,
taki fascynujący, aż chce się latać między nimi.

Twe piękno, w charakterze wschodzącego i zachodzącego słońca.
Jak pierwszy promień Heliosa rozświetla pejzaż
tak serce me na widok Ciebie napełnia się radością,
lecz, gdy ta światłość zachodzi za horyzontem,
w jaki sposób opuszczasz bliskie mi otoczenie
tak blednie powoli ma radość.

Gdy zaś gwiazdy przywitają mnie swym blaskiem
jednocześnie budzą się we mnie wspomnienia i pewne nadzieje.

Świat zepsuty, skażony nienawiścią,
przesiąknięty znieczulicą, bez uczuć,
taki ponury.
Gdyby ludzie wiedzieli jak wielkie błędy popełniają,
może wtedy zmieniliby wizerunek świata na lepszy.

Miłość to nie pluszowy miś czy kwiaty
to cudowne uczucie do drugiej osoby,
tak wspaniałe, że wypełnia całe ciało.
Jest wieczną tęsknotą,
a także nieustanną chęcią bliskości,
notorycznego kontaktu
oraz bezgranicznego zaufania.

Kochać znaczy ciągle myśleć o kimś;
to stała troska i potrzeba czyjegoś szczęścia,
uśmiechu, dozgonnego ciepła
oraz radości na zawsze.

To uniesienie serca,
nadzwyczajne zadowolenie,
jest tańcem dwojga
oraz podróżą do świata marzeń.

Miłować się należy bezustannie,
gdyż to uczucie rozwija w nas dobro.

Życie to taka gra,
którą musisz wygrać.
Życie podobne do wiatru,
czasami trudno dogonić.

W istnieniu ważny jest każdy krok,
aby móc pewnie podążać,
by zdobyć to co dla nas jest najistotniejsze.

Piękne są tylko chwile,
ale w cudzych rękach jest nasz los.
Trzeba się z tym pogodzić
oraz modlić się o dobre istnienie.

Mrok dnia
ogarnął jakby wszystko wokół,
ciągle towarzyszy.
Ku zaskoczeniu
jasność zaczyna rozświetlać wnętrze,
kwiaty nabierają zapachu,
otoczenie nasyca się coraz większą ilością barw.
Pragnąć, aby lśniące gwiazdy
wraz z wyrazistym księżycem
rzeźbiły srebrnym pyłem
drogę do ukochanej arkadii.

Znaleźć siebie na dnie duszy,
spotkać „matkę głupich”,
która jedną ręką rozdaje szczęście,
drugą odbiera.

Spojrzeć w głąb swojego serca
może znajdziesz marzenia,
które tylko tam pozostaną.

Z oczu zniknął blask, dlaczego?
Tak trudno pustym miastem iść,
zgubiono drogę,
ale którędy teraz trzeba zmierzać?
Tak ciężko, że cokolwiek może się udać.