Myśli moim językiem

Wtulony w jej ramiona, całuje ją po czółku,
szepcze do uszka, całuje ją po brzuszku,
spogląda jej w oczka, tak głęboko i z uczuciem.
Wspominają to co wspaniałe i piękne,
trzymając się za ręce,
porywają ich cudowne emocje,
podziwiają swą każdą część,
z radością wyrysowaną na twarzach
razem tworzą rzeczywistość.

Moc życzeń, radość bycia z bliskimi,
magia wspólnych chwil, ciepło drugiej osoby,
dotyk szczęścia, bliskość ukochanej,
spokojne dni, najjaśniejsze sny,
świetlisty uśmiech, blask miłości.

Móc to ziścić.

Wędruje jasną nocą,
tak radośnie i tak spokojnie,
na paluszkach wesoło podskakuje.
Podśpiewuje wśród łąk i lasów,
gdzie gwiazdy spoglądają na obraz krajobrazu.
Zmierza ku palącym się świetle,
wśród cudownych zapachów i powiewu.
W rączkach trzyma kwiatki.
-Kto tam?! – Pyta głos zza drzwi.
-Miłość.

Po niebie wędruje gwiazdka,
a za nią ciągnie się ogonek
zakreśla wijący się wzorek,
świeci i błyszczy, jak złoto.

Z jednej chmurki na drugą przeskakuje,
za nią kolejna gwiazdka wiruje.
Przeplatają się i szybują,
całe niebo rozświetliły,
przez to wszystkich wkoło obudziły.

Nie przejmowały się tym
i radowały się dalej.

…A noc niesie worek pełen gwiazdek,
a wraz z nią podąża miasto,
świetliste na horyzoncie,
nic poza tym.

Spadająca gwiazda,
noc spadających gwiazd,
woreczek dziurawy,
a z nią moc życzeń, miliony wspomnień.

Wspomnień dawnych lat, dawnych chwil
tak magicznych, jak ta noc,
lecz miasto zawstydzone
pragnie piękniej lśnić, cóż by innego,
tak wspaniale spoglądać.

Ale za to księżyc się udziela,
ukazuje swą tarczę,
lśni jak zbroja rycerza,
tylko gdzie księżniczka?

Scenariusz, niczym z bajki,
nieco komiczny, lecz prawdziwy.
Siedząc i spoglądając…

Uciekasz gdzieś
paląc za sobą drogę,
nie patrząc wstecz.

Zmiany tak szybko następują,
słońce zwiedzające horyzont
po dwóch stronach.

Niepozornie spoglądasz,
pragnąć bezinteresownie pomóc,
by cieszyć się szczęściem.

Otoczenie zmienia swój wizerunek,
niczym spływający strumień rzeki,
wyobrażać sobie piękno.

Na horyzoncie czarne chmury,
a w nich ogniste pioruny
ziemia drży pod ich hukiem.

Z czterech stron świata
zerwał się porywisty wiatr,
tuż obok porwało czerwoną różę.

Pierwsza kropla,
druga kropla,
zaczął się ulewny deszcz.

Stojąc w samym środku tornada,
uderza o grunt łamiąc go
tak niemiłosiernie,
tak silnie.